Humanitas is een vereniging die opkomt voor een samenleving waarin mensen actief vorm geven aan hun eigen leven en verantwoordelijkheid nemen voor het samenleven met elkaar. Centraal staat verantwoordelijkheid, gelijkwaardigheid en zelfbeschikking. Dit komt tot uiting in persoonlijke dienstverlening van hulpverleners van Humanitas op het gebied van welzijn, wonen en zorg. Want in een samenleving ben je niet alleen verantwoordelijk voor jezelf, maar ook voor anderen. Dat is een mooi uitgangspunt. Uiteindelijk moeten zo veel mogelijk hulpvragers hun eigen leven weer vorm kunnen geven. Dat is dus de zelfbeschikking. Humanitas komt voort uit de socialistische gedachte. Waar na de tweede wereldoorlog de kerken de hulpverlening op gang brachten voor de gelovigen was er voor de “ongelovigen” niets georganiseerd. In dit gat sprong Humanitas. Deze avond had Humanitas een thema bijeenkomst “Humanitas in de praktijk” georganiseerd. We hoorden wel wat praktijk verhalen maar dan wel vertelt door bestuurders. Helaas kwamen de mensen die echt in de praktijk staan niet aan het woord. Maar je kunt het ook zien dat juist zij deze avond even niet “aan de bak” hoefden te komen en gewoon ontspannen konden luisteren. Dat was wellicht ook de bedoeling. Anders kan ik de voordracht van een zogenaamde professor niet uitleggen. Hij ging college geven over Humanitas in een bredere context. Dat was af en toe een humoristisch verhaal. Maar het was ook een zeer verwarrend verhaal tot het moment dat je begreep dat het hier om satire ging.

Deze avond kwamen de ondernemers uit Ede centrum in het raadhuis bijeen. Er werd teruggeblikt en vooruitgekeken op de evenementen in het centrum, de ondernemersprijs werd uitgereikt aan “Sfeer en meer” als volgens het winkelend publiek beste ondernemer en verder gaf Daan Overeem, adviseur van de stichting binnenstadsmanagement, nog maar eens aan dat ontwikkelingen als uitdagingen moeten worden gezien. Als relevante ontwikkelingen zag hij:

• Internet met interactieve dressingsrooms waarbij je zonder te passen kunt zien hoe de kleding staat,
• mobiele informatie voorziening,
• kopers die zich verenigen om kortingen te bedingen,
• fora waarbij klanten informatie delen

De prioriteit moet volgens hem liggen op het binnenhouden van de Edenaar. Daarna kun je het vizier regionaal richten door anderen naar Ede te halen. Interessant in het kader van de discussie over het ondernemersfonds, een belasting die de gemeente heft en vervolgens doorsluist naar de ondernemersvereniging, was de voordracht van de heer Hendriks van de kamer van koophandel. Voor de omweg van belastingheffing door de gemeente, is gekozen om “freeriders” in de wielen te rijden. Deze freeriders profiteren wel van allerlei sfeerverhogende maatregelen als bijvoorbeeld extra verlichting, een sinterklaas intocht en bloembakken maar betalen hier niet aan mee. Het werd mij altijd gezegd dat vooral de grote jongens freeriders zijn maar in een gesprek met Ties Meeuwissen scheidend voorzitter van de ondernemersvereniging Ede centrum, bleek dat het toch ook wel om de minder grote jongens gaat. Anders kan ik niet verklaren dat slecht 120 van de 300 winkeliers mee betalen. Deze vorm van inning is natuurlijk een paardenmiddel en dan heb ik het nog niet over of de gemeente zich wel hiervoor moet lenen. In feite zou de ondernemersvereniging zoveel toegevoegde waarde moeten hebben dat iedereen graag meedoet en het geld er graag voor over heeft. Het is ook een kwestie van solidariteit. Juist als een percentage winkeliers niet meedoet gaan anderen twijfelen. Dan wordt het een glijdende schaal. Uit de praktijk voorbeelden kwam duidelijk naar voren dat je de inning simpel moet houden want anders ben je veel administratiekosten kwijt. Dus één tarief en geen differentiatie naar plek in het centrum, grootte van de reclame uiting of omzet. Dat dit nog niet zo eenvoudig is bleek wel uit de vragen die de presentatie opriep. Een deel van de ondernemers toonden zich kruidenier en gingen in discussie over wat nu het kerncentrum is en wat de periferie. En de periferie wil natuurlijk minder betalen. Dit zijn wel punten die moeten worden opgelost anders wordt het niks in het centrum.

Vorige week werd ik benaderd door een leerlinge van het Pallas Athene College. Zij was bezig met een praktische opdracht over het Enka terrein en hiervoor moest zij een aantal mensen interviewen. Zij wilde ook graag de mening van de politiek weten en zo kwam zij bij mij. Omdat ik aan het einde van de middag toch op het gemeentehuis moest zijn in verband met het Presidium hebben we voor deze vergadering met elkaar gesproken. In het Presidium hebben we het gehad over het stoppen van het programma “de verrassing” op de lokale omroep omdat er weinig animo van de fractievoorzitters was. Iedere dinsdag voor de raadsvergadering berichtte dit programma hierover. Eigenlijk kon de redactie alleen rekenen op de fractievoorzitter van D66, Marcel van Dalen, en op mij. Ik heb al eerder geschreven dat ik het zeer merkwaardig vind dat zo’n mogelijkheid van “exposure” zo wordt onderschat. Het bleek dat de fractievoorzitters zo’n uitzending toch lastig vinden. En niet alleen “agenda technisch” bleek na enig doorvragen. De PvdA fractievoorzitter zei in alle eerlijkheid dat zijn fractiegenoten het lastig vinden om voor de radio over onderwerpen te spreken waarin ze niet goed zijn ingevoerd. Ik denk dan praktisch. Stuur gewoon de fractievoorzitter, die moet in grote lijnen weten wat er speelt en van hem of haar mag je ook enig improvisatie talent verwachten. Detail kennis is ook niet echt nodig voor de radio. Dat maakt de boodschap alleen maar te ingewikkeld. Maar zo dacht niet iedereen. Met het schrappen van de uitzending heeft de lokale politiek een schot voor open doel gemist. Verder hebben we gesproken over de vergadercyclus van de commissievergaderingen. Sinds een half jaar zijn de commissievergaderingen op twee dagen geconcentreerd. Dit bleek toch allemaal problemen te geven. Zo heb ik als lid van de commissie AZ&M vorige week een uur moeten wachten op de wethouder omdat hij nog in een andere vergadering zat. Ook was de ruimte waar we zaten helemaal niet toegerust op de toestroom van mensen. Het gaf allemaal een zeer rommelige en weinig professionele indruk. We gaan daarom ook zo snel mogelijk terug naar de oude situatie. Dus in een week iedere avond een commissievergadering. In de avond heb ik samen met Nelly van den Berg de extra fractievergadering van 3 juni voorbereid. We spreken dan over onze strategie voor de komende twee jaar, op weg naar de verkiezingen.

Deze avond was in het gemeentehuis een mede door GroenLinks/PE georganiseerde thema avond over duurzaam bouwen. Aanleiding was de door onze fractie samen met de VVD geschreven notitie “een stip op de horizon”. Deze notitie beschrijft wat we in een breed kader kunnen doen aan duurzaamheid. Het gaat dan over bijvoorbeeld:

• duurzaam inkopen,
• het gebruik van duurzame materialen,
• mobiliteit en
• duurzaam bouwen

En op dit laatste onderwerp lag deze avond de nadruk. De reden hiervoor zijn de bouwplannen die in de steigers staan in Kernhem en Ede-oost. Wil je echt duurzaam bouwen dan moet je hier namelijk vroeg bij zijn. Als de eerste spade de grond in gaat ben je eigenlijk al te laat. Mogelijkheden als “zongericht bouwen” en “lessenaardaken op de huizen” zijn dan al gepasseerd. Maar niet alleen in de nieuwbouw liggen er mogelijkheden voor duurzaamheid. Juist in de bestaande bouw hangt nog veel “laaghangend fruit”. En het percentage bestaande woningen is vele malen hoger dan het aantal nog te bouwen woningen. Dus hier valt nog een hele slag te maken. Drie organisaties gaven vanuit hun eigen invalshoek aan hoe je duurzaamheid het beste op de radar van de beslissers kunt krijgen. Bouwend Nederland, de werkgevers organisatie, gaf aan dat je duurzaamheid vorm moet geven in convenanten waar de gemeente, de projectontwikkelaars en de aannemers zich aan conformeren. Door deze randvoorwaarden creëer je draagvalk. SenterNovem, de organisatie die namens de overheid duurzaamheid onder de aandacht moet brengen, gaf aan dat je als gemeente een duidelijke visie moet hebben op duurzaamheid. En daar hoort ambitie bij want "anders zet je woningen neer die na 5 jaar al niet meer voldoen aan de milieueisen." En er is lef nodig om deze visie ook uit te dragen. Uit het praktijkverhaal van Woningbouw vereniging Oost Flevoland bleek nog maar eens hoe waar dit is. Je moet in duurzaamheid geloven en het dan gewoon doen. En als je de lange termijn in de gaten houdt dan zie je ook mogelijkheden. Dan zie je dat het met de stijgende energieprijzen loont om te isoleren want de kosten om het huis te verwarmen maken een steeds groter deel uit van de totale woonlasten. Dan mag de huur wel iets hoger zijn maar als het huis beter onderhouden en beter geïsoleerd is ben je met je woonlasten toch goedkoper uit. En als je dan bedenkt dat veelal de mensen met een smalle beurs in de huizen met lage huren wonen en deze huizen dus minder goed geïsoleerd zijn zitten die mensen wel vaak met hogere woonlasten. Waar blijf je dan als je alleen focust op een lage huur. Als je iets niet wil dan zijn er altijd redenen genoeg om het niet te doen. Zo haalde iemand uit de zaal de wijk Vathorst in Amersfoort aan. Daar was volgens hem de duurzaamheid doorgeschoten. Om het ventilatiesysteem goed te laten werken konden de ramen niet meer open. Maar het ventilatiesysteem werkte niet goed en de mensen werden ziek. Het gaf maar weer eens aan dat je naar de totale keten moet kijken. Niet alleen de installatie van het systeem moet goed zijn maar ook het onderhoud. En zelfs als dat allemaal goed is dan is er nog de mens die roet in het eten kan gooien. Dat heb ik op 4 april bij mijn werkbezoek aan Zoetermeer over het gebruik van warmtepompen wel gezien. Daar werd het systeem van warmtepompen gebruikt alsof het een centrale verwarming is die snel kan opwarmen. Maar warmtepompen verwarmen juist geleidelijk en moeten dus ook anders worden gebruikt. Dit betekent dat de invoering van een dergelijk systeem ook goed begeleid moet worden. En niet even bij de oplevering maar gedurende het gehele eerste jaar van gebruik. Hier zullen we op blijven hameren.