Youth for Christ mag voor twee jaar het panna voetbal in de gemeente Ede organiseren. Goed nieuws want dat is een activiteit in wijken waar niet al te veel wordt georganiseerd en zeker niet voor de doelgroep van tieners. De gedachte achter het panna voetbal is dat als de jongeren fysiek bezig zijn ze voor minder overlast zorgen op straat. Ook worden impliciet sociale vaardigheden en verantwoordelijkheidsgevoel bijgebracht. Sport dus als bindmiddel. Ik heb begrepen dat Welstede en Sportservice Ede ook hebben aangegeven deze service te kunnen bieden maar zij zijn dus uit de boot gevallen. Hadden beide organisaties dit dan niet slimmer c.q. zakelijker kunnen spelen is een eerste gedacht die bij mij opkomt. Zij zijn breed geworteld in de edese samenleving en zij hadden deze activiteit toch gewoon kunnen aanbieden binnen de activiteiten die ze al uitvoeren. Of anders hadden ze met een aanbieding kunnen komen waar bijvoorbeeld het voetbal wordt gekoppeld aan naschoolse opvang of aan het Nijmeegs voorbeeldproject Futsal Chabbab. Dan zijn de activiteiten in de wijk niet zo versnipperd en kun je deze meer in samenhang zien.

Maar ja, nu is de organisatie dus in handen van Youth for Christ. En dat zijn goede handen want ze hebben dat afgelopen twee jaar ook al gedaan in Ede en recent hebben ze er nog een prijs van het Oranje fonds mee gewonnen voor projecten die zich inzetten voor een leefbare samenleving. Wat wel een punt van aandacht is, is het doel van het panna voetbal. Want het voetbal is natuurlijk niets meer dan een middel om een doel te bereiken. Zoals ik op de website van Youth for Christ lees is dat doel voor hen “jongeren veilige plekken bieden. Plekken waar ze kunnen groeien in persoonlijk, geestelijk en maatschappelijk opzicht. We doen dit vanuit het verlangen om jongeren in ontmoeting te brengen met Jezus Christus. We willen hen helpen naar Zijn bedoelingen te leven”. Dat zijn voor mijn oren grote woorden “ontmoeting met Jezus Christus” en “naar Zijn bedoelingen leven”. Voor de gemeente moeten de doelen “veilige plekken bieden” en “groeien in persoonlijk, geestelijk en maatschappelijk opzicht” voldoende zijn. De andere doelen, hoe relevant ook, horen niet op de weg van een gemeente. Youth for Christ wint er ook geen doekjes om als ze op hun website schrijven dat jongerenwerk meer is dan het organiseren van activiteiten. En dat zit dan ondermeer in het bijbrengen van sociale vaardigheden en verantwoordelijkheidsgevoel maar dus ook in de ontmoeting met Jezus Christus. En zo las ik in een interview in Edestad bij het winnen van de Oranje prijs “stonden de afgelopen twee jaar nog in het teken van het uitdagen van jongeren om hun talenten te ontwikkelen. Komend jaar worden de huidige activiteiten, panna voetbal, kookclubs en meidenclubs aangevuld met persoonlijke coaching”. En gezien de doelstellingen van Youth for Christ zou bij die persoonlijke coaching het woord Gods wel eens heel nadrukkelijk aanwezig kunnen zijn. En of een gemeente dat nu financieel moet steunen?      

Regelmatig zie ik anonieme reacties op digitale fora. Op zich getuigt dat van beschaving want juist deze anonieme reacties blinken niet uit in fijngevoeligheid en kennelijk beseffen de schrijvers dat maar al te goed en is er enig gevoel van schaamte. Maar tot zover het compliment. Want het getuigt ook van een enorme lafheid. De schaamte van de schrijvers is dan ook volkomen terecht. Verkondig je een mening doe dat dan in alle openheid. Zeker als je iemand persoonlijk aanvalt. Juist dit persoonlijke tintje maakt dat er ook een verantwoordelijkheid bij de redacties ligt. Want het duurt lang om een goede naam op te bouwen maar deze is in een mum van tijd bezoedeld. Maar die verantwoordelijkheid wordt doorgaans onvoldoende opgepakt door de redacties. Ik heb er aan het begin van deze raadsperiode nog last van gehad toen iemand onder gefingeerde naam de frustratie over het eigen onvermogen van zich afschreef. Maar ik was daarbij wel het mikpunt. Probleem is dat je jezelf hier nauwelijks tegen kunt verdedigen. Met iemand die met open vizier en argumenten probeert zijn gelijk te halen valt nog te discussiëren. Maar bij anonieme reacties gaat dit veel lastiger. En ga je toch in discussie dan gaat dit dus niet alleen indirect via de pers, maar je bent als het ware ook in gevecht met een sluipschutter. En dan is de kans op misverstanden levensgroot. Daarom moet je anonieme reacties eigenlijk ook langs je heen laten gaan. Maar dat geeft zeker bij ongenuanceerde reacties soms ook een onzalig gevoel. Laatst heb ik wel gereageerd naar een grote onbekende die zijn (of haar?) reactie schreef onder het pseudoniem “kritische kiezer”. Ik heb deze onbekende uitgenodigd om in de eerstkomende fractievergadering op bezoek te komen of om mij uit te nodigen op een ander tijdstip. Dat uitnodigen gaat overigens ook weer niet zo eenvoudig want dat kan natuurlijk alleen weer via een reactie op de site.

Er ligt dus een schone taak voor de pers. Zeker nu iedereen potentieel publicist is door berichten op digitale fora te zetten. Er bestaat altijd zoiets als een redactiestatuut. En hier hoort ook een passage in te staan hoe moet worden omgegaan met anonieme reacties. Meestal kunnen deze reacties gewoon in de krant of op de site mits de schrijver bij de redactie bekend is. Maar dan moet je dit natuurlijk wel controleren. Ik heb zelf meegemaakt dat dit in genoemd voorbeeld uit het begin van de raadsperiode niet was gedaan. Achteraf excuses maken is dan wel mooi maar het kwaad is dan ook al geschied. En om de mogelijkheid voor klokkenluiders open te houden moeten deze hun berichten anoniem kunnen doorgeven maar dan is het aan de redactie om hier wel of niet actie op te ondernemen. Daarom een oproep aan de plaatselijke pers om te zorgen dat anonieme reacties niet meer mogelijk zijn.

Oh ja, weinig verrassend wellicht, maar de “kritische kiezer” heeft niets meer van zich laten horen.

Het wil maar niet lukken met de ontwikkeling van de Parkweg. Afgelopen donderdag in de raadsvergadering bleek maar weer dat dit project een maatje te groot is voor dit college. Was het plan al teruggebracht van een totale ontwikkeling van het gebied naar een deelontwikkeling, na het terugtreden van de projectontwikkelaar staat zelfs deze deelontwikkeling op losse schroeven. Dit najaar kreeg de raad drie voorstellen voorgeschoteld:

1.      Volledige sloop en nieuwbouw waarbij eigenaren worden uitgekocht

2.      Alleen de gemeentelijke eigendommen worden gerenoveerd waarbij de andere eigenaren worden aangemoedigd op eigen kosten ook te renoveren

3.      De gemeentelijke eigendommen worden gerenoveerd en daarnaast worden een aantal panden in bezit van een projectontwikkelaar aangepakt.

Optie 1 is duidelijk de duurste oplossing, lees: geeft de grootste verliezen. De voorkeur van het college gaat dan ook uit naar optie 3. Hiervoor zijn ook al afspraken gemaakt met de projectontwikkelaar. Maar deze afspraken blijken boterzacht want vlak voor de besluitvorming afgelopen donderdag trok de projectontwikkelaar zich terug. Wat voor afspraken heeft het college dan gemaakt? En hoe vrijblijvend waren deze afspraken wel niet als de projectontwikkelaar zich zomaar kan terugtrekken? Is de raad en de bewoners niet gewoon een fopspeen voor gehouden? Er is een optie voorgelegd die dus helemaal niet echt uitonderhandeld is en waar de ontwikkelaar zonder problemen op elk moment vanaf kan komen. En natuurlijk draait het allemaal om geld en natuurlijk komt de projectontwikkelaar er niet pas vlak voor de raadsvergadering achter dat het allemaal niet uitkomt. Een beetje ontwikkelaar wist dit allang maar wacht met de mededeling tot een strategisch goed moment. En dat is dus vlak voor de raadsvergadering. Toch staat de vrijblijvendheid waarmee de afspraken zijn gemaakt niet op zichzelf. Ook optie 2 kende een grote mate van vrijblijvendheid. Immers er werd op gehoopt dat de andere eigenaren dan ook maar uit eigen zak gaan renoveren en ontwikkelen. Er was dus geen enkele garantie dat de andere eigenaren uit eigen beweging mee gaan doen.

Wil je echt naar een integrale oplossing dan moet je dit gebied ook integraal aanpakken. Dan heb je een eindplaatje voor ogen en ga je de route hier naar toe beschrijven. Dat heet dus een planning. Deeloplossingen blijken dan schijn oplossingen. Je kunt weliswaar snel beginnen als je met de gemeentelijke eigendommen aan de slag gaat maar als je hier mee klaar bent, ben je toch afhankelijk van de andere eigenaren. En dan zul je alsnog aan de onderhandelingstafel moeten. Maar dan is het nog lastiger onderhandelen. Immers dan zit je met een deels mooi door de gemeente ontwikkeld gebied en een verpauperd gebied. En dan sta je bij de onderhandelingen met de rug tegen de muur. Dat is dus een halfbakken oplossing.

In de raadsvergadering vergaten een aantal partijen ineens de kanttekening in het college voorstel dat als geen overeenkomst wordt bereikt met de projectontwikkelaar de uitgangspunten voor de ontwikkeling van de Parkweg aangepast moeten worden. Er kon dus feitelijk niet ingestemd worden met het voorliggende voorstel want daarin staan de uitgangspunten beschreven. Desondanks werd het voorstel vastgesteld en daarmee werd weer een blunder van dit college afgedekt. Zie ook mijn blog "krokodillentranen over de Parkweg" van 30 mei 2009.

Vorige week sprak ik op het congres van de VCP met als titel “de dag van de belangenbehartiger”. Mijn verhaal ging over de veranderingen in de maatschappij en de gevolgen hiervan voor de rol van de belangenbehartiger. Het gaat in het leven om kwaliteit. Maar omdat kwaliteit lastig te meten is hebben we een afgeleide gevonden: kwantiteit. Immers ‘meer’ of ‘minder’ is gemakkelijk te meten dan ‘beter’. De veiligheid in een uitgaanscentrum wordt dan bijvoorbeeld afgemeten aan de hand van het aantal uitgeschreven bonnen. Een gevolg kan zijn dat preventieve maatregelen het moeten afleggen tegen repressieve maatregelen. Immers met die laatste voldoe je wel aan de “smart” doelen en met de eerste niet. Dus met het uitschrijven van 64 bonnen heb je bijvoorbeeld wel voldaan aan de opdracht en met het uitschrijven van 10 bonnen niet. Maar of het ook veiliger is? Hier moeten belangenbehartigers tegen durven ageren. Laat je niet in een hoekje drukken. Ik heb ook aangegeven dat belangenbehartigers zich breder moeten oriënteren en niet alleen oog moet hebben voor hun eigen belang maar ook voor dat van een ander. Dat betekent niet alleen dat ze op zoek moeten naar coalities met organisaties met dezelfde belangen maar ook moeten kijken of er organisaties zijn die in het verlengde van hun belang kunnen meevaren. Als voorbeeld gaf ik de minder-validen die strijden voor de toegankelijkheid van voorzieningen. Als je dat breder beziet en bijvoorbeeld kijkt naar een goede doorgang op het trottoir, dan deel je dat belang met moeders en vaders achter de kinderwagen of mensen met een rollator. Zoek deze mensen op en draag het gezamenlijk belang uit. Je staat dan sterker en breder zal daardoor een wethouder eerder kunnen overtuigen. Ook heb ik gewezen op het inbrengen van specifieke argumenten. Te vaak hoor ik argumenten die onvoldoende onderscheidend zijn. Als voorbeeld gaf ik de komst van een kerk van het Leger des Heils in een wijk. Kom dan niet aan met argumenten die evengoed ook voor andere wijken gelden. Daar kan een verantwoordelijk wethouder niets mee omdat de kerk hoe dan ook ergens in de gemeente een locatie moet vinden. Met argumenten die ook voor andere wijken gelden los je niet alleen niets op maar je duwt een oplossing alleen maar verder weg. Immers als een wethouder deze argumenten accepteert dan kunnen bewoners elders in de gemeente ook deze argumenten gebruiken en komt de kerk er nooit. Zoek daarom naar specifieke argumenten. Ik zie nog te vaak dat belangenbehartigers vol zijn van het opkomen van hun belang en dan niet zien dat ze een beetje voor de muziek uitlopen en dat een ander eerst nog overtuigd moet worden van dat belang. En als die overtuiging bij een ander te lang op zich laat wachten raken de belangenbehartigers gedemotiveerd en haken ze misschien af. En dat is wel het laatste dat je wil. Immers de samenleving kan niet zonder belangenbehartigers.