Eric Leltz  RSS feed    

Commotie en emotie

Vrijdag 24 december 2010

eric leltz

De kop “alleen SGP tegen structurele verbetering toegankelijkheid” in Edestad van 23 december wekt de indruk dat naastenliefde bij de SGP niet meer aan de orde is sinds ze in het college zitten. Maar ik wil dit beeld toch wat nuanceren. Natuurlijk is de SGP niet tegen een verbetering van de toegankelijkheid van gebouwen en de openbare ruimte voor minder validen. Want daar ging het over in de laatste raadsvergadering van het jaar. Er was een motie ingediend over dit onderwerp gesteund door alle fracties maar dus niet door de SGP.

De SGP vindt namelijk dat de toegankelijkheid al geregeld is. En daar hebben ze een punt. De motie zou eigenlijk overbodig moeten zijn. Ik wil het niet afdoen als een ‘flauwekul motie’ want dan hadden we er niet aan meegedaan, maar het is wel een motie die vraagt wat eigenlijk allang geregeld is. Maar helaas alleen op papier. Er zijn afspraken op ambtelijk niveau, het zogeheten inclusief beleid, er zijn wettelijke regels en ook de architecten kennen regels voor toegankelijkheid van gebouwen en de openbare ruimte. Hier moet echter meer de nadruk op worden gelegd zodat toegankelijkheid impliciet wordt meegewogen bij nieuwe ontwerpen van gebouwen en de openbare ruimte. Of dat met zo’n motie nu ineens wel gaat lukken is zeer twijfelachtig. De motie alleen zal zeker niet de cultuur veranderen waarin de ontwerpen tot stand komen maar het is wel een signaal. Een signaal dat de raad afgeeft aan B&W om nu meer te letten op de naleving van de regels en deze desnoods nog eens tegen het licht te houden. Dit laatste om de blokkades die er voor zorgen dat de afspraken niet worden nagekomen te achterhalen en eventueel weg te nemen.

Ik spreek overigens bewust over meewegen van toegankelijkheid en niet over toepassen want het kan niet zo zijn dat minder validen altijd langs dezelfde weg ergens kunnen komen als validen. En ik weet dat dit gevoelig ligt. Als je namelijk voor iedereen gelijke toegankelijkheid nastreeft, beperk je jezelf heel erg in ontwerpen en moeten bijvoorbeeld alle trappen weg of naast de trappen rolstoelbanen komen. Maar bij een beetje helling is dit wel lastig. Dat gaat mij veel te ver en kost de samenleving ook heel veel geld. Met dat geld kan ook wat anders worden gedaan. En begrijp me goed, Cultura bijvoorbeeld moet voor iedereen toegankelijk zijn dus ook voor minder validen. Dat mag geen discussie zijn. Maar is het dan echt nodig dat zij ook vanaf het balkon naar de voorstelling kunnen kijken? Vanuit de zaal, en dan niet op een achteraf plaats, is toch ook goed. Zo zijn er in het verleden wel degelijk bewuste keuzes gemaakt. En vaak ook in overleg met belanghebbenden maar niet altijd in overeenstemming met diezelfde belanghebbenden. Alleen moeten de keuzes wel worden gecommuniceerd. Zo is het bijvoorbeeld ook voor de ingang van het gemeentehuis gegaan. De trappen zijn niet toegankelijk voor mensen in een rolstoel maar zij kunnen via de paden wel bij de ingang komen.

Dat toegankelijkheid nog wel alle aandacht mag hebben blijkt wel uit de toegang tot het WMO loket. Daar kun je niet simpel in de rolstoel komen. Daar moet dus bewust aandacht aan worden gegeven. En omdat de motie daar een steentje aan kan bijdragen, heeft de fractie van GroenLinks/PE hier wel mee ingestemd.

   

Geplaatst in WMO | Er zijn 2 reacties

Hoogmoed

Zaterdag 18 december 2010

eric leltz

In de raadsvergadering van afgelopen donderdag stond de benoeming van de leden van de regiocommissie FoodValley op de agenda. De raad kan voor deze commissie twee leden afvaardigen en meestal kiezen we dan een kandidaat uit de coalitie en een uit de oppositie. Toen we het voorstel twee weken geleden in de commissie Algemene Zaken & Middelen onder ogen kregen bleek dat hier dit keer geen rekening mee was gehouden. Er waren zonder overleg met de oppositie gewoon twee vertegenwoordigers van de coalitie voorgesteld. En zo stonden de heren Boot (CDA) en van de Klok (VVD) genoemd. Aanvankelijk dacht ik nog aan een foutje maar tijdens de discussie in de commissie Algemene Zaken en Middelen bleek dat deze voordracht gewoon de bedoeling was. De begrippen “arrogantie” en “machtspolitiek” kwamen bij mij boven.

Tussen de commissievergadering en de raadsvergadering zaten twee weken. In deze tussentijd leek het probleem zich vanzelf op te lossen. De oppositie schoof een eigen kandidaat, de heer Meijer (Christen Unie), naar voren en de CDA vertegenwoordiger van de coalitie deed genereus een stapje opzij. Maar in de dagen voor de raadsvergadering leek het wel alsof de heer Boot van “hogerhand” terug moest komen op zijn genereus gebaar. En zo kwam het dat in de raad het oorspronkelijke stuk, dus met de twee coalitie kandidaten, op de agenda stond. Voor de oppositie zat er niets anders op om de eigen kandidaat voor te stellen en het op een stemming te laten aan komen.

In de raadsvergadering hield de fractievoorzitter van de VVD nog een betoog waarom er toch twee coalitieleden in de commissie moeten zitten. Dit was in feite een pleidooi om de oppositie buiten boord te houden. Ik kreeg de indruk dat het uitermate hoogmoedige betoog van de fractievoorzitter zijn kandidaat niet veel goeds deed. Een compliment van mij richting de heer Boot om zijn edelmoedig gebaar kon ook worden opgevat als een verkapt stemadvies voor hem. Hoe dan ook, gevolg was dat de VVD met lege handen kwam te staan. Hun kandidaat haalde het niet en de heren Boot en Meijer worden afgevaardigd in de regiocommissie FoodValley. Keurig dus een verdeling coalitie en oppositie. De VVD likt haar wonden: hoogmoed komt voor de val.

   

Geplaatst in food valley | Er zijn geen reacties

Niet alleen kijken door de financiële bril

Vrijdag 10 december 2010

 eric leltz

Deze week kwamen de tweede kamer fracties van het CDA en GroenLinks met een wetsvoorstel om werknemers zeggenschap te geven over hun werktijden. Een goed initiatief en belangrijk in het licht van het “nieuwe werken”. Deze wet moet dan ook in een breder kader worden gezien. Het is dan een stap op weg naar een andere manier waarop wij het werk inrichten. Hierbij zijn flexibele werktijden en thuiswerken normaal.

 

De voordelen hiervan zijn legio:

  • Het is goed voor de arbeidsproductiviteit,
  • Het is goed voor het milieu,
  • Het pakt de files aan,
  • Het is uitstekend voor de combinatie van werk en zorgtaken,
  • Het is gunstig voor de arbeidsparticipatie

Maar tussen droom en daad ligt zoals zo vaak een hoop gedoe. En dat is hier de cultuur binnen organisaties. Omdat daar vaak managers aan het roer staan die sturen op wantrouwen willen ze hun werknemers controleren. En ja, dat gaat in hun ogen beter als je elkaar ziet. Dus moeten de werknemers keurig van 9 tot 5 op kantoor zijn. Maar managers moeten leren om los te laten. Loslaten van de schijnzekerheid dat je centraal alles het beste kunt regelen en controleren. Ze moeten de stap maken:

  • van formeel leiderschap naar informeel leiderschap,
  • van rationeel leiderschap met die rare smart doelen, naar intuïtief leiderschap,
  • van voorschrijven naar afspreken.

Dan maak je de stap van winstmaximalisatie naar winstoptimalisatie. Optimalisatie omdat het dan niet alleen gaat om zoveel mogelijk winst maar omdat het ook gaat om waarden als klanttevredenheid, medewerkertevredenheid, innovatie perspectief en ecologisch perspectief. En hier mag dus best een deel van de winst naar toe gaan. Ook als je de op korte termijn succes jagende aandeelhouders in je nek voelt hijgen. En dan heb je precies die angel weggehaald, alleen sturen op de financiën, waardoor de financiële crisis is ontstaan.

      

Geplaatst in cultuur | Er zijn geen reacties

Naming and shaming

Zaterdag 04 december 2010

   

 

Amper twee weken geleden discussieerde de gemeenteraad van Ede over het publiceren van namen van mensen die de wet hebben overtreden. Het bleek uiteindelijk voor de meeste raadsleden toch nog een brug te ver te zijn. Inmiddels lijkt de werkelijkheid de raad te hebben ingehaald want afgelopen week werden we in Ede opgeschrikt door 3 gevallen van “naming and shaming”. En alsof het zo moest zijn was er in alle gevallen een rechtstreekse link met de politiek.

Eerst was er de lijsttrekker van de PvdA bij de provinciale verkiezingen in maart.2011 Hij bleek zeer denigrerende uitspraken te hebben gedaan. Dat deze uitspraken in besloten kring zijn gedaan en naar buiten zijn gelekt zegt iets over het vertrouwen dat deze man geniet binnen zijn eigen fractie. Dat zijn bestuur aanvankelijk een andere reden voor het vertrek aanvoerde is een fraai voorbeeld van mismanagement in crisistijd. Het wordt er allemaal niet fraaier door. De lijsttrekker is echter ook directeur van de sociale werkplaats in Ede en dan ligt er dus ook een verantwoordelijkheid voor het gemeentebestuur van Ede. Om die reden kun je het niet afdoen als een interne PvdA kwestie. Dan moet je als gemeentebestuur kleur bekennen. Dat betekent je distantiëren van de uitspraken en meteen uitzoeken of officiële organen als het algemeen bestuur en de ondernemingsraad nog wel vertrouwen hebben in de directeur. Pas als dit zo is en de directeur openlijk excuses aanbied kun je verder. Maar besef wel dat de persoon voortaan als aangeschoten wild door het leven gaat. Vorig jaar liep er al een onderzoek naar de directeur naar aanleiding van een zwartboek. Daar kwam toen niet veel uit maar meer van dit soort zaken versterken je draagvlak niet. Het is als een veenbrand, er hoeft niet veel te gebeuren of het vuurtje laait weer op.

Dan was er nog de zaak van de directeur van het tegelmuseum in Otterlo. Formeel kan het gemeentebestuur daar niet veel mee en is het een kwestie van het museum zelf. Maar omdat de directeur ook raadslid is voor Pro Arnhem, heeft de geloofwaardigheid van de politiek een ferme deuk opgelopen.

En dan is de beker nog niet leeg want woensdag kwam naar buiten dat de voorzitster van het Toon Hermans huis stelselmatig geld naar haar eigen rekening had doorgesluisd. Ook dit zou, hoe triest ook, een interne kwestie zijn als hier geen link met de politiek zou zijn. De voorzitster staat ook op de kandidatenlijst van het CDA in Ede en was tot voor kort lid van een van de commissies en dus benoemd door de raad. Inmiddels heeft de plaatselijke afdeling van het CDA maatregelen genomen al hadden ze wat mij betreft nog wel wat openlijker afstand mogen nemen van het gebeuren.

 

Alle politici stonden met naam en toenaam in de krant. Nu zijn namen in het internet tijdperk gemakkelijk te achterhalen maar het is wel opvallend zeker in het licht van de ondanks gevoerde discussie in de edese raad. Voor alle criticasters van de politiek is het ook koren op de molen: “zie je wel, die politici deugen niet”. En ik moet ze gelijk geven. Voor een klein gedeelte lijkt dit te kloppen. Lijkt, want we moeten wel voorzichtig zijn omdat verdacht nog niet schuldig is. Want in de laatste twee gevallen gaat het om beschuldigingen en nog niet over veroordelingen.  

 

Geplaatst in integriteit | Er zijn geen reacties
 

Archief



Rubrieken


Made by DeeWeeDee