Youth for Christ mag voor twee jaar het panna voetbal in de gemeente Ede organiseren. Goed nieuws want dat is een activiteit in wijken waar niet al te veel wordt georganiseerd en zeker niet voor de doelgroep van tieners. De gedachte achter het panna voetbal is dat als de jongeren fysiek bezig zijn ze voor minder overlast zorgen op straat. Ook worden impliciet sociale vaardigheden en verantwoordelijkheidsgevoel bijgebracht. Sport dus als bindmiddel. Ik heb begrepen dat Welstede en Sportservice Ede ook hebben aangegeven deze service te kunnen bieden maar zij zijn dus uit de boot gevallen. Hadden beide organisaties dit dan niet slimmer c.q. zakelijker kunnen spelen is een eerste gedacht die bij mij opkomt. Zij zijn breed geworteld in de edese samenleving en zij hadden deze activiteit toch gewoon kunnen aanbieden binnen de activiteiten die ze al uitvoeren. Of anders hadden ze met een aanbieding kunnen komen waar bijvoorbeeld het voetbal wordt gekoppeld aan naschoolse opvang of aan het Nijmeegs voorbeeldproject Futsal Chabbab. Dan zijn de activiteiten in de wijk niet zo versnipperd en kun je deze meer in samenhang zien.

Maar ja, nu is de organisatie dus in handen van Youth for Christ. En dat zijn goede handen want ze hebben dat afgelopen twee jaar ook al gedaan in Ede en recent hebben ze er nog een prijs van het Oranje fonds mee gewonnen voor projecten die zich inzetten voor een leefbare samenleving. Wat wel een punt van aandacht is, is het doel van het panna voetbal. Want het voetbal is natuurlijk niets meer dan een middel om een doel te bereiken. Zoals ik op de website van Youth for Christ lees is dat doel voor hen “jongeren veilige plekken bieden. Plekken waar ze kunnen groeien in persoonlijk, geestelijk en maatschappelijk opzicht. We doen dit vanuit het verlangen om jongeren in ontmoeting te brengen met Jezus Christus. We willen hen helpen naar Zijn bedoelingen te leven”. Dat zijn voor mijn oren grote woorden “ontmoeting met Jezus Christus” en “naar Zijn bedoelingen leven”. Voor de gemeente moeten de doelen “veilige plekken bieden” en “groeien in persoonlijk, geestelijk en maatschappelijk opzicht” voldoende zijn. De andere doelen, hoe relevant ook, horen niet op de weg van een gemeente. Youth for Christ wint er ook geen doekjes om als ze op hun website schrijven dat jongerenwerk meer is dan het organiseren van activiteiten. En dat zit dan ondermeer in het bijbrengen van sociale vaardigheden en verantwoordelijkheidsgevoel maar dus ook in de ontmoeting met Jezus Christus. En zo las ik in een interview in Edestad bij het winnen van de Oranje prijs “stonden de afgelopen twee jaar nog in het teken van het uitdagen van jongeren om hun talenten te ontwikkelen. Komend jaar worden de huidige activiteiten, panna voetbal, kookclubs en meidenclubs aangevuld met persoonlijke coaching”. En gezien de doelstellingen van Youth for Christ zou bij die persoonlijke coaching het woord Gods wel eens heel nadrukkelijk aanwezig kunnen zijn. En of een gemeente dat nu financieel moet steunen?      

Afgelopen vrijdag was weer een politieke avond in Veldhuizen. Het is een jaarlijks ritueel waar de politiek de wijkbewoners ontmoet. Nu moet je dit ook weer niet te breed zien want het merendeel van de aanwezigen is vanuit de functie aanwezig. Het echte aantal wijkbewoners was gering. Het is ook een jaarlijkse poppenkast waar twee werelden botsen. Aan de ene kant de burger die problemen ervaart en onvoldoende gehoor vindt en aan de andere kant de politiek die toch wel haar best doet maar dit niet zichtbaar kan maken. Nu is dit ook niet eenvoudig want de wijk denkt vaak verschillend over heikele onderwerpen. Een voorbeeld is het camera toezicht. “Ja”, zeggen sommigen “de wijk is hierdoor veiliger”. “Nee”, zeggen anderen “we voelen ons hierdoor bekeken en het beperkt onze vrijheid”. Ook kan het wensenpakket in de loop van de tijd wijzigen. Vorig jaar was de grootste wens bij de jongeren een eigen honk in het wijkcentrum. Nu was een hangplek favoriet. De formule “politieke leiders gaan rechtstreeks in gesprek met de inwoners” is helaas een lastige, zag ik deze avond weer. De verwachtingen zijn niet gelijk, de ervaringen zijn niet gelijk en de nuance ontbreekt te vaak. In een kleine groep kan het wel omdat je dan eerder bereid bent om naar elkaar te luisteren en niet meteen stelling inneemt. Dan kan vanuit begrip een brug worden geslagen.

Hoewel niet iedereen zich even veilig voelt in de wijk is het niet zo dat er niets aan de wijk wordt gedaan. Ik durf te stellen dat Veldhuizen in het afgelopen jaar veruit de meeste aandacht heeft gehad van alle wijken en dorpen in Ede. Als je weet dat er 5 extra politiemensen in Veldhuizen rondlopen dan gaat dat gewoon ten koste van de aanwezigheid in andere delen van Ede, want het geld kan maar een keer worden uitgegeven. Dat de politie wellicht onvoldoende zichtbaar is of in de ogen van de bewoners onvoldoende resultaat boekt is dan een ander aspect. Hier kan ook iets aan worden gedaan want als bij een mevrouw de auto voor de deur in brand wordt gestoken en na het opmaken van het proces verbaal totaal niets meer wordt vernomen van politie, gemeente en andere instanties, dan valt daar nog wel wat te winnen.

De poppenkast wordt natuurlijk ook gevoed door de aanwezigen wensenlijstjes te laten opstellen zonder dat daar tegenover staat waar het geld vandaan moet komen of wat dan niet gedaan hoeft te worden. Het is niet iedereen gegeven om over de eigen buurt heen te kijken en misschien moet je dat ook niet verwachten van de wijkbewoners. Maar dan ligt daar wel een mooie taak voor de politiek om wél de afweging te maken waar we dit jaar gaan investeren en waar we dat niet doen. En dan moet je dit vervolgens ook goed communiceren.

Deze avond zat ik de commissie Ruimtelijke Ontwikkeling weer voor. Het was niet zo’n ingewikkelde agenda. Twee zoekzones, dat zijn gebieden waar kan worden gebouwd, een aangepast artikel uit een projectbesluit en een aangepaste verordening. Beide aanpassingen als gevolg van de inwerkingtreding per 1 juli 2008 van de nieuwe wet ruimtelijke ordening (Wro). Bij de zoekzones kwamen drie insprekers. Bijna binnen de tijd kon ik de vergadering sluiten maar toen hadden we ook wel een extra ingebracht agendapunt behandeld. Op verzoek van de fractie van de Christen Unie kwam de uitstel van de sloop van de flats aan de Langenhorst nog op de agenda. Ze hadden goed contact gehouden met hun achterban want er was meteen een inspreker aanwezig. Ook de directie van de Woonstede had lucht gekregen van de agendering want ook zij waren aanwezig. Mijn fractie heeft nog recent vragen gesteld over deze sloop. We kregen uitleg maar ik bleef er een vreemd gevoel van over houden. De redenen om de sloop uit te stellen kwamen uit de lucht vallen. In juli was in de nieuwsbrief nog geen sprake van uitstel. En hoewel door de uitstel het woningaanbod niet nog kleiner wordt, geeft het toch een onzeker gevoel dat we grote projecten niet goed in het vizier hebben.

Afgelopen dinsdag werd ik gebeld door een journalist van het NPS radio programma “Dichtbij Nederland”. Hij wil een reportage maken over de onrusten in de wijk Veldhuizen. We hebben afgesproken om samen de wijk in te gaan. Omdat fractie lid Ap in de wijk woont heb ik hem gevraagd om mee te lopen. En zo liepen we vanmiddag gewapend met microfoon en recorder door de wijk. We begonnen op de parkeerplaats bij winkelcentrum “de Lindenhorst” en liepen vandaar naar het wijkcentrum aan de Katenhorst. Daar hadden we graag even gesproken met de beheerder maar zij vertelde dat er een afspraak is dat alle contacten met de media via het hoofdkantoor van Welstede lopen. Ook iets verder op merkte we de terughoudendheid. Een winkelier wilde liever haar verhaal niet kwijt. Toen we op het winkelcentrum stonden te praten kwamen eerst twee jongeren en later nog eens drie jongeren behoorlijk intimiderend en dus onaangenaam, zich langs de zijlijn met het gesprek bemoeien. Het gaf meteen een dreigende sfeer. Pas toen na enige tijd nog een jongen aan kwam zetten was er sprake van een inhoudelijke conversatie. Hij vertelde een van de eerste slachtoffers van het samenscholingsverbod te zijn. Hij is zondag opgepakt en naar zijn zeggen door de politie met knuppels geslagen. Hij liet als bewijs de blauwe plekken op zijn lichaam zien. Hij zei van buiten te lachen maar van binnen vol haat te zitten. Hij wenste de politie het allerslechtste toe. We zijn daarna verder gelopen naar de Dillenberg school. Ook daar kwamen jongeren meteen naar ons toe. Maar dat ging er heel anders aan toe. Nieuwsgierig vroegen ze wat wij aan het doen waren. Ook gaven ze mooi aan wat hun toekomstverwachting is. De een wilde profvoetballer worden en de andere wilde weer een goede baan. Ze wisten ook al naar welke school ze volgende jaar toe willen. Ze gaven aan met veel plezier in de wijk te wonen. Dit kwam doordat er van alles wordt georganiseerd voor de jeugd. Maar ze gaven ook aan dat dit soort activiteiten nu juist ontbreekt voor de groep van 14 jaar tot 20 jaar. Goed dat deze kinderen zo mooi kunnen aangeven hoe zij tegen de nabije toekomst aankijken en zo verwachtingsvol zijn over die toekomst. De journalist kreeg de “wereld van Veldhuizen” op een presenteerblaadje aangereikt. Terloops merkte hij op dat hij zich had verbaasd dat GroenLinks zich uitsprak voor een harde aanpak. Dat gaf mij de gelegenheid om aan te geven dat wij natuurlijk een vredelievende partij zijn en dat we altijd eerst zullen proberen om problemen via de weg van de rede op te lossen. Maar als alles op dit gebied faalt of zoals ik het vrijdag op mijn weblog verwoordde “als er daarna nog iemand is die zich niets gelegen laat aan een ander”, dan passen hardere maatregelen. Maar naast straffen moet er ook perspectief worden geboden. Dit kan bijvoorbeeld in de vorm van een jeugdhonk met allerlei ontspanningsmogelijkheden. Al is het maar om te voorkomen dat de jongeren die we spraken bij de Dillenberg school tussen wal en schip raken. In totaal hebben we twee uur door de wijk gelopen. Al die tijd heb ik geen politie gezien!