Paul Scheffer werd begin deze eeuw wereldberoemd in Nederland met zijn artikel in NRC Handelsblad over het multiculturele drama. In dit artikel stelt hij dat het multiculturele drama dat zich in onze samenleving voltrekt de grootste bedreiging voor de maatschappelijke vrede is. Het artikel gaf veel stof tot discussie. Inmiddels zijn we jaren verder maar of we nu anders tegen de samenleving aankijken? Laat staan dat er iets wezenlijks is veranderd? De vraag stellen is deze beantwoorden. Paul Scheffer heeft inmiddels een nieuw boek geschreven: Het land van aankomst. In dit boek werkt hij zijn visie op migratie en de multiculturele samenleving verder uit. Vandaag gaf hij een lezing hierover. Scheffer gaf aan dat er bij integratie veel wordt gekeken naar de aanpassingsproblemen van de mensen die aankomen maar dat het gevoel van verlies van de mensen die er al waren ook meetelt. Hij maakte een vergelijking met de migratie van meer dan 100 jaar geleden in Amerika. Hij zag hierbij de volgende lijn: eerst komt de vermijding. Beide kanten houden afstand tot elkaar. Zo ontstonden Chinatown en Little Italy. Daarna komt een fase van conflict. Meestal is dit pas bij de tweede generatie migranten. Deze generatie wenst niet meer een afstand tot de samenleving en wil een plek veroveren. Deze fase wordt gevolgd door assimilatie. Hierbij zijn twee begrippen van belang. Ten eerste wederkerigheid. Je kunt niet van de anderen iets vragen wat jezelf niet wil of kunt. Denk aan details over de geschiedenis die een nieuwkomer moet weten om te kunnen inburgeren. Ten tweede moet gewerkt worden aan een gedeelde horizon. Een gezamenlijk beeld van de toekomst. Deze derde fase was nog niet echt goed uitgewerkt. Duidelijk was dat Scheffer hier nog mee bezig is. Wellicht voer voor een volgend boek. Zonder nu de samenleving als een bedrijf te willen zien, zijn voor mij de parallellen met mijn eigen vakgebied, de organisatiekunde, opvallend. Om een krachtig bedrijf te krijgen is het essentieel dat er een gedeelde visie is. Gedeeld door medewerkers en management. Dat is de gedeelde horizon van Scheffer. En wat de fasering betreft. Het verloop van een veranderingsproces, en dat is integratie toch in de kern, wordt vaak als volgt weergegeven:

1. Gevoel van onwerkelijkheid
2. Ontkenning
3. Conflict met de situatie
4. Loslaten van het verleden
5. Onderzoeken van de nieuwe mogelijkheden
6. Zoeken naar zin en betekenis
7. Integratie

En echt in de organisatie literatuur heet de laatste fase integratie. Als je dit vergelijkt zit Scheffer met zijn boek nog maar in fase 3. In de avond hadden we een fractievergadering en hebben we de commissie vergaderingen van volgende week voorbereid. Thuisgekomen vond ik een anonieme brief over de islam bijeenkomst van morgen in mijn brievenbus. Allemaal erg onsamenhangend en met taalfouten. Maar ik begreep wel dat de schrijver het maar niets vindt al die “koranlessen”. Het zij zo. Ik heb de brief bij de stroom van hatemails gelegd.

Deze avond was het nieuwjaarsconcert van de leerlingen van Cultura. De raad is hiervoor uitgenodigd en ik ben er dan ook eens naar gaan kijken en luisteren. Ik werd aangenaam verrast door het aanwezige talent. En daar waar het talent iets minder was kwam het enthousiasme wel bovendrijven. En zo kon ieder, maximaal gebruik makend van het eigen beschikbare vermogen, op zijn of haar niveau een eigen steentje bijdragen. Er waren helaas niet veel raadsleden: twee om precies te zijn. Van de partijen die zo hard roepen dat de amateurkunst belangrijk is was er al helemaal niemand.

In de ochtend heb ik de Gelderlander gelezen en daarin vielen me twee dingen op. Een ingezonden brief van een meneer over de aansluitvarianten bij Ede-oost. De meneer schreef dat het college en de raad niet naar de burger luisteren. En dit komt omdat er niet gekozen wordt voor de “beste” oplossing. En natuurlijk wordt deze beste oplossing in het ingezonden stuk meteen meegeleverd. Grappig als mensen eensgezindheid voorwenden. Dan is er altijd wat aan de hand. Als ik voor mij zelf spreek, natuurlijk luister ik niet naar de burger. Want deze bestaat namelijk niet. Wat is dan de mening van die burger? Als die inderdaad eenstemmig is dan wil ik graag luisteren maar diezelfde burgers spreken met heel veel stemmen. En de beste oplossing van die meneer is voor een andere burger helemaal niet zo’n beste oplossing. Dus niet luisteren naar de burger vertaal ik liever in "niet doen wat een specifieke burger, of in het beste geval een groep van burgers, zegt". En dat is meestal maar goed ook want een raadslid staat voor het algemeen belang en niet voor het belang van een beperkte groep burgers. Die gaan vaak voor het NIVEA effect zoals ik dat al eerder in de raad heb genoemd. Niet In Voor En Achtertuin. Daarnaast hebben we in Nederland een partijen stelsel dus is het heel begrijpelijk dat iedere partij zijn eigen accenten legt en dus ook een individuele inwoner zich bij de ene partij beter thuis zal voelen dan bij de andere omdat deze daar beter gehoord wordt. Ook stond in de krant een commentaar van de redactie. Het ging over de bijeenkomst over de Islam aanstaande dinsdag. Het kwam er eigenlijk op neer of dit wel zo nodig is. Zijn raadsleden niet zelf in staat om deze informatie op te doen? Een uurtje zoeken op Internet levert al voldoende informatie op was de teneur. En het ging verder met gemeenplaatsen als “het zelfstandig vergaren van informatie mag een volksvertegenwoordiger toch niet al te veel moeilijkheden opleveren” en “waarom niet gewoon zelf een gesprek aangaan met een van de duizenden moslims die in Ede wonen”. Het zou dan ook voorkomen dat er wel over moslims maar niet met moslims wordt gesproken. Wat een kortzichtigheid. Alsof je wanneer je het een doet het ander zult laten. Nee, meneer of mevrouw de commentator (een naam stond niet bij het stuk) in mijn fractie hebben de raadsleden zich wel degelijk zelfstandig verdiept in de materie. Nu geef ik toe, daar hoeft mijn fractie nog niet eens zoveel moeite voor te doen want wij hebben een moslim in de fractie. Vreemd overigens dat ik dit soort geluiden niet hoorde bij de voorgaande informatieve bijeenkomsten. Waren die dan wel nodig? Hadden raadsleden toen ook niet zelfstandig aan informatie kunnen komen? Overigens ook in dit commentaar stond weer een zin over de relatie tussen de burgers en de raad. De raad vertegenwoordigt alle edenaren volgens het stuk. Dat klopt. De raad wel maar een fractie of individueel raadslid zeker niet. Die komt op voor bepaalde belangen waar de ene burger zich beter bij thuis zal voelen dan de andere. Dit kan worden aangegeven in de stemhokjes. Maar dan moet die andere burger niet zeggen dat de politiek niet luistert. Deze partij heeft gewoon een andere visie. Bij mij moet je daar niet mee aankomen. Ik volg de lijn van het partij programma. En ik wil graag naar iedereen luisteren maar alleen de burgers die op mijn partij hebben gestemd of met de partij sympathiseren en die aangeven dat ik mijn beloftes niet nakom, mogen mij hier keihard op afrekenen. Desnoods in het stemhokje.

Het is de tijd van de nieuwjaarsrecepties. Vorig jaar ben ik nog op alle uitnodigingen ingegaan maar dit jaar doe ik het wat rustiger aan. Vandaag ben ik naar de receptie van de PvdA gegaan en dinsdag ga ik nog naar de VVD. Dat is het dan. De PvdA zat in het historisch museum. Dat was wel aardig gekozen want daar loopt op dit moment de tentoonstelling “Booming Ede”. Kon ik daar meteen een kijkje nemen. Verder waren er wat toespraken met al of niet rood gekleurde vergezichten. Ik hoorde ook dat een aantal raadsleden hatemails hebben ontvangen naar aanleiding van de informatiemiddag over de Islam aanstaande dinsdag. Een mooie vorm van bekrompenheid. Overigens niet alle raadsleden hebben de mails ontvangen. Wat de reden is van deze selectie is onduidelijk. Het lijkt een willekeurig gekozen groep. Mij hebben ze (nog) niet weten te vinden. En dat is maar goed ook want bij mij valt niet veel eer te behalen. Het is goed als mensen hun emoties de vrije loop laten en dat mag soms ook wel eens over het randje gaan. En gebeurt dit zo vaak dat ik er last van begin te krijgen, dan geef ik het gewoon uithanden. Daar hebben we in Nederland een mooi systeem voor. Verder ook nog gesproken over de commotie over de rookkamer voor de nieuwe burgemeester. Een slecht begin lijkt me als je meteen zo prominent met je verslaving op de kaart wordt gezet. Dat blijft aan je plakken. En dan gaat het natuurlijk niet alleen over de verslaving maar ook over het ontbreken van de voorbeeldfunctie. Inmiddels zijn door de VVD raadsvragen gesteld, dus dit krijgt nog een staartje.

Het was vandaag weer tijd voor de traditionele nieuwjaarsreceptie van het Ede’s Bedrijfs Contact in kasteel Hoekelum te Bennekom. Dat betekent veel mannen in pak, een uitgebreid buffet en een prikkelende toespraak van Rudie Roels, voorzitter van het bedrijfs contact. Dit keer ging hij ondermeer in op het verkeer van en naar de bedrijventerreinen. Hij is er voorstander van om de terreinen te spreiden waardoor het verkeer ook wordt verspreid. Concentreren van de bedrijfsterreinen en dus ook het verkeer is vragen om moeilijkheden. Zo moet nu al rekening worden gehouden met de afhandeling van het verkeer door de komst van de bloemenveiling tussen Ede en Veenendaal. Volgens Roels moet er daarvoor een tweede ontsluiting komen ergens tussen de A12 en het transferium bij De Klomp. Verder spoorde Roels aan om meer bedrijven aan te trekken om op deze wijze werkgelegenheid te creëren voor de nieuwe bewoners van Ede-Oost. Anders ontstaat daar een wijk voor forenzen. Na afloop kwam ik Gerard Weck tegen. Gerard ken ik nog uit de tijd dat ik directeur van de Academie voor Digitale Communicatie was. Zijn nieuwe functie bracht hem nu in deze regio. Ik heb Gerard destijds persoonlijk binnengehaald in de beroepenveldcommissie van de opleiding. Het leek me alweer zo lang geleden dat ik bij hem op zijn werk bij de Kamer van Koophandel kwam met het voorstel tot deelname aan de commissie. Ik realiseerde me dat ik nu als politicus een totaal ander leven leid. Na de receptie ben ik meteen naar het gemeentehuis gegaan om met de griffier en Alexander Vos de Wael te overleggen over de verdere gang van zaken rond onze notitie “een stip op de horizon” over duurzaamheid. We gaan hierover een soort van congres organiseren. We hebben vanmiddag afspraken gemaakt over het doel van de bijeenkomst, de mogelijke sprekers en de doelgroep. Wordt vervolgd.