Op 4 april 2024 is Bob Luiten overleden. Hij werd 79 jaar. Bob was zanger en basgitarist van the Buffoons uit Twente. 

Deze groep is in 1966 opgericht en bestond toen naast Bob uit:

• Hilco ter Heide (zang),
• Gerard van Tongeren (gitaar, zang),
• Ely van Tongeren (sologitaar, zang),
• Maarten Assink (drums, zang) en
• Benny de Groot (toetsen, zang).

Opvallend aan de groep was de close-harmony zang. Daarmee hadden ze duidelijk een ander geluid dan de meeste Nederlandse beatgroepen uit die tijd. De voorbeelden voor the Buffoons kwamen dan ook uit het buitenland, the BeachBoys uit de Verenigde Staten en vooral the Ivy League uit Groot-Brittannië.

De eerste single komt uit het najaar van 1967. Zowel op de voorkant als op de achterkant stond, niet geheel toevallig, een nummer van the Ivy League. ‘Tomorrow is another day’ met op de andere kant ‘My world fell down’. Het was meteen een top10 hit voor the Buffoons. 

Dit succes werd in 1968 moeiteloos voortgezet met vier top40 hits waarbij de eerste, ‘It’s the end’, ook de top10 bereikte. Daarna volgden de singles ‘Sister Theresa’, ‘Lovely Loretta’ en ‘Goodbye my love’, die allen de top20 haalden. De tekst van het laatste nummer is overigens geschreven door Jules Deelder. Het kon natuurlijk niet uitblijven dus werd ook een album opgenomen. Dit album met de titel ‘Lookin' Ahead’ was nog wel een redelijk commercieel succes maar daarna was het momentum voor de groep voorbij. De enige single van de groep die in 1969 de hitlijst wist te bereiken was ‘Catharina baby’. Dat nummer stond maar een week in die lijst, en ook nog slechts op nr40. 

Dat jaar was wel om een andere reden een opmerkelijk jaar voor de groep. De groep trad op zaterdag 29 maart op in het TROS televisie programma ‘Jam’ met presentator Robbie Dale. De groep zong daar het nummer ‘The Radio Song’. Dat nummer deed in de hitparade niets maar het viel in de smaak bij John Lennon. John had in de week van de uitzending van het programma voor zijn vredesmissie, de ‘Bed-in’, samen met Yoko Ono zijn intrek genomen in het Hilton hotel in Amsterdam. Daar zag hij, kijkend naar de aflevering van Jam, de Buffoons optreden. John was zodanig onder de indruk dat hij de groep uitnodigde om bij hem op bezoek te komen. En een dag later, op zondagmiddag, stonden de groepsleden in de hotelkamer van John én Yoko. Het zal voor hen een bijzondere ervaring zijn geweest.

Na 1969 braken er stille jaren aan voor de Twentse groep. De hitparade werd niet meer bereikt en er vonden wat wisselingen in de groepssamenstelling plaats. Maar 1973 bracht een opvallende opleving. Dat jaar had de groep weer een top10 hit met ‘My girl Donna’, een oud succes van Ritchie Valens. De groep haakte hiermee in op het succes van Albert West die met oude hits in een nieuw jasje een aantal top10 hits had. In 1973 stonden the Buffoons nog twee keer in de top40, in de zomer met ‘Arizona’ en in het najaar met ‘Let it be me’, een nummer van Gilbert Becaud. Maar daarna was het definitief gedaan met het hitsucces. De groep bleef nog enige jaren actief in het snabbelcircuit en werd in 1979 opgeheven.

Wat overblijft is een mooie herinnering aan een fraai stuk close-harmony zang uit Twente. 

Bonanza was een serie die in de jaren zestig werd uitgezonden op de Nederlandse én Vlaamse televisie. Zoals zo vaak in die tijd was het van oorsprong een Amerikaanse serie. Daar werd de eerste aflevering al op 12 september 1959 uitgezonden. En 429 afleveringen later was op 16 januari 1973 de laatste aflevering op televisie te zien. 

Centraal in de serie stond de familie Cartwright. Die familie bestond uit vader Ben en de drie zonen, Adam, Eric met de bijnaam ‘Hoss’ én Little Joe. Zij leefden rond 1860 in het wilde westen van Amerika en woonden in de Ponderosa Ranch. Een moeder kwam in de afleveringen niet voor. Uit de verhaallijn kon je wel afleiden dat de broers eigenlijk halfbroers waren en dat ze wel dezelfde vader deelden maar ieder een andere moeder hadden.

De afleveringen droegen titels als ‘Vendetta’, ‘The gun man’ en ‘Breed of Voilence’. Hieruit kon je al afleiden dat de familie Cartwright spannende avonturen meemaakten en dat de kijkers aan de beeldbuis gekluisterd waren. En natuurlijk leek ieder avontuur aanvankelijk een onmogelijke missie voor vader Ben én zijn zonen maar uiteindelijk werden de problemen net op tijd door hen opgelost. Soms door goed samen te werken, soms door tactisch inzicht én heel soms door het nodige machtsvertoon. In alle geval kon er aan het eind van iedere aflevering opgelucht samen worden gelachen.  

Vader Ben Cartwright werd gespeeld door de Canadese acteur Lorne Greene. Adam door Pernell Roberts, Hoss door Dan Blocker en Little Joe door Michael Landon. In 1972 kwam Dan Blocker vrij plotseling te overlijden. Dat betekende meteen het einde van de serie. De al opgenomen afleveringen werden nog uitgezonden maar toen viel het doek voor deze legendarische serie.

Vader Ben Cartwright oftewel Lorne Greene, zong ook. Mede door de populariteit van de serie had hij in 1964 in de Verenigde Staten een nr1 hit met ‘Ringo’. Dit nummer ging niet over de destijds zeer populaire drummer van the Beatles Ringo Starr, maar over, hoe kan het ook anders, een cowboy. Op de B-kant van het singletje stond het nummer ‘Bonanza’, een gezongen versie van de herkenningstune van de serie.

De serie was zo populair dat de fictieve Ponderosa Ranch uit de studio, in Nevada in het echt werd nagebouwd. Het was nog tot 2004 een attractiepark en een veel gekozen bestemming voor een dagje uit. Er zijn niet veel afleveringen van de serie bewaard gebleven maar een paar jaar terug wist nostalgie zender Ons toch nog een paar afleveringen uit te zenden. 

En, weet jij nog iets van de tv-serie Bonanza? En kroop jij ook als het spannend werd snel achter de bank?

In de jaren zestig was dolfijn Flipper heel populair. Het begon aanvankelijk met een paar films waarin Flipper de hoofdrol speelde. Die films waren zo succesvol dat er ook een tv-serie werd gemaakt. De avonturen van Flipper waren nu toegankelijk voor een nog breder en vooral jonger publiek en dat zorgde voor een ware hype. 

In Nederland werden tussen 31 oktober 1965 en 14 mei 1967 in totaal 88 afleveringen van ‘Flipper’ uitgezonden. Veel kinderen zaten dan gekluisterd op de grond voor de tv of kropen, als het te spannend werd, achter de bank. In ieder aflevering beleefde Flipper namelijk dolle maar ook spannende avonturen. Dat ging van het redden van een afgedwaalde zwemmer, het nog net op tijd bezorgen van een belangrijke brief tot het vangen van boeven. Flipper deed dit samen met de zonen Buddy en Sandy van de opzichter van een natuurreservaat, Porter Ricks. In de loop van de tijd hebben zeven verschillende Flipper’s in de serie gespeeld.

Na 1967 was het op televisie nog niet gedaan met Flipper want de serie is nog menig keer herhaald. En in 1996 kwam er zelfs nog een nieuwe film. 

Het succes van de film en de televisieserie zorgde voor een grote belangstelling voor dolfijnen. In die tijd zijn ook de dolfinaria in Harderwijk en iets later in België, het Boudewijn Seapark in Brugge, gestart. 

Tegenwoordig wordt anders gedacht over de exploitatie van dieren en dus ook over de exploitatie van dolfijnen. En een van de warmste pleitbezorgers voor de vrijheid van dolfijnen is Ric O’Barry, een voormalige trainer van dolfijnen voor de tv-serie ‘Flipper’. In 2009 verscheen de Oscar-winnende documentaire ‘The Cove’, met Ric O'Barry. ‘The Cove’ maakt duidelijk hoe we in de wereld omgaan met dolfijnen. En dat is helaas heel wat wreder dan de zoete avonturen in de tv-serie. 

En welke herinneringen heb jij aan de tv-serie ‘Flipper’? En ben je weleens in een dolfinarium geweest? Misschien wel op schoolreisje?

Wie kent nog de Avro kinderserie ‘Ed en Ebbeltje’? De serie was maar één seizoen op televisie. Dat was van 28 oktober 1967 tot 26 juni 1968. In die periode werden acht afleveringen uitgezonden. 

De serie draaide rond het echtpaar Ed en Ebbeltje. Zij zochten werk en kwamen zo in contact met graaf en kasteelheer Gijs die een ‘bedienden-echtpaar’ zocht. Natuurlijk werden Ed en Ebbeltje aangenomen en daarmee begon een avontuur terug in de tijd. Want in het kasteel leek het wel alsof de tijd had stil gestaan. Graaf Gijs, de enige bewoner van het kasteel, moest niets hebben van de moderne tijd en had het kasteel in de stijl gelaten zoals zijn voorvaderen daar ook leefden. Ook kleedde Gijs zich zoals ze dat eeuwen geleden deden. En natuurlijk verwacht hij ook van Ed en Ebbeltje dat zij zich kleden zoals bedienden er jaren geleden bij liepen. 

Het kasteel hangt vol met portretten van de voorouders van de graaf. En iedere aflevering draaide om één van die portretten. Graaf Gijs vertelt dan aan Ed en Ebbeltje een verhaal over één van zijn voorouders. Zo is er een verhaal over een kaperkapitein, een molenaar, een minstreel, een koerier, een pruikenmaker, een globetrotter en een gauwdief.

De hoofdrollen waren voor Riet Wieland Los als Ebbeltje, Onno Molenkamp als Ed en Wim Hoddes als Graaf Gijs. Verder waren er gastrollen voor onder andere Willem Nijholt, John Leddy, Aart Staartjes, Diana Dobbelman, Arnold Gelderman, Henk Molenberg, Dolf de Vries en Diny de Neef.

De serie is helemaal in de studio opgenomen. Daar was van bordkarton een grote hal met een portrettengalerij gemaakt. Voor de leader van het programma was wel gebruik gemaakt van een buitenlocatie. Daarvoor werd kasteel Nijenrode in Breukelen gebruikt.

In de serie kwam ook muziek voor. Die was geschreven door Joop Stokkermans en de bijbehorende teksten waren van Henk M. Meijer Jr. en Gerrit den Braber. De begintune werd gezongen door Kinderkoor De Schellebellen en het refrein gaat als volgt:

Ed en Ebbeltje vind je altijd bij elkaar
Ed en Ebbeltje is het hier niet is het daar
Ed en Ebbeltje die beleven altijd wat
Ed en Ebbeltje is het dit niet is het dat

Schuif je speelgoed maar opzij
En je stoel wat dichterbij
Nog eventjes, heel eventjes dan komen zij
Ed en Ebbeltje voor jou en voor mij

En, komt er iets van een herinnering aan Ed en Ebbeltje naar boven?