Eric Leltz  RSS feed    

Participatie overheid

Woensdag 09 oktober 2013

eric leltz

In toenemende mate wordt een beroep gedaan op de ‘eigen verantwoordelijkheid’ van inwoners. Daar is niets mis mee want daar ligt ook een kracht: je hebt er een goed overzicht van wat geaccepteerd wordt. Zo voorkom je bijvoorbeeld dat vanachter een bureau een trapveldje wordt bedacht waar de bewoners liever een bloemenperk hebben. Maar om optimaal gebruik te maken van de "kijk van de wijk" past het om de wijk te ondersteunen. Dus "faciliteren en stimuleren". Hier ligt een rol voor de (lokale) overheid. De 10% fanatiekelingen hebben dit niet nodig, zij nemen als vanzelfsprekend het initiatief. De 10% zeurpieten zullen ook hierdoor niet over de brug komen. Maar dat geeft niet want zij zijn toch nog niet klaar om een ander te helpen. De overige 80% wil wel helpen en meedoen maar dan moeten er niet al te veel drempels zijn.

Dit "faciliteren en stimuleren" kan op veel manieren en op veel niveaus. Wat dit laatste betreft kan het betrekking hebben direct op de "zorg"vrager, op de (sociale) omgeving zoals buren en vrienden, en op de familiaire omgeving. Een voorbeeld van het eerste is de thuishulp. Een voorbeeld van het tweede is zorgen dat mensen elkaar leren kennen. Dan help je elkaar eerder. Bijvoorbeeld kleinschalige winkels in de wijk, projecten waarbij scholen opdrachten doen in de wijk, een wijkboerderij en een buurthuis.

De hulp op de eerste twee niveaus is direct van persoon tot persoon. Dit is op het derde niveau soms lastig omdat de familie ver weg woont. Deze kan dan afhaken. Een systeem waarbij de zorg voor een familielid dan plaatsvervangend in een andere stad kan worden gedaan, biedt uitkomst. Zorg dan dat het familielid "zorgpunten" kan verdienen die een ander familielid elders weer kan inzetten. En bijkomend voordeel is dat deze punten helemaal niet met zorgtaken verdiend hoeven te worden. Want maar al te vaak wordt er van uit gegaan dat iedereen zomaar zorgtaken op zich kan nemen. Alsof dat geen vak is. Dus grasmaaien bij de buren in Groningen en daarmee zorgpunten verdienen voor tante in Maastricht, zodat zij thuishulp kan inroepen.

En klinkt dit allemaal ingewikkeld. Informatie en communicatietechnologie kan hier een grote rol in spelen door vraag en aanbod aan elkaar te koppelen. Dit kan ook via een ruilmiddel. Ik introduceerde in mijn blog van 4 april 2010 al de EDO. Je krijgt dan een complementair betaalsysteem. Met een dergelijk systeem kun je vrijwilligerswerk waarderen zonder dat daar geld aan te pas komt. De waardering vindt plaats op grond van wederkerigheid en de “munt”eenheid is een uur. Met een uur werk voor de een kun je een uur van een ander vragen. En het mooie is, je kunt dit uurtje zelf gebruiken maar je kunt het dus ook aan een ander geven. Zoals bijvoorbeeld aan tante uit Maastricht.

Op deze wijze vloeien door de "social media", de "netwerk samenleving" en de door het kabinet gewenste "participatie samenleving" naadloos in een.

Reacties



Xander
Interessant bericht.

Ik denk dat de gemeente Ede hier nog niet klaar voor is. Als ik als voorbeeld neem ons idee voor een poppodium in Ede,waarmee wij als burgers zelf het heft in handen willen nemen en vragen om facilitaire steun ipv centen, word je van het kastje naar de muur gestuurd om uiteindelijk met lege handen terug te komen.

ik zou zeggen, meer vertrouwen en minder controle en regeltjes. In andere steden kan het, nu wij nog!

Gr

Xander
Eric
Eens. Lees ook andere blogs van mij bijvoorbeeld http://www.ericleltz.nl/blog-reageren/Een-sluipende-revolutie/606.html en http://www.ericleltz.nl/blog-reageren/Geluk/513.html


Reactie geven

Naam *
Email *
Website
Bericht *

Archief



Rubrieken


Made by DeeWeeDee